Jedną z pierwszych koparek na świecie była koparka parowa; pierwowzór późniejszych koparek linowych, była pierwszą maszyną wykorzystywaną do kopania gruntu napędzaną silnikiem parowym.
Koparkę parową wynalazł William Otis, który otrzymał na swój wynalazek patent w 1836. Pierwsze maszyny nie posiadały obrotowego nadwozia. Były posadowione na podwoziu kolejowym, do którego montowano kocioł, silnik i pozostałe elementy napędu. Ramię wysięgnika jak również mechanizmy napędowe były montowane z przodu ramy, co ograniczało ruchy łyżki. Koparka poruszała się na szerokich metalowych kołach napędzanych przekładnią łańcuchową. Ze względu na masę maszyny zachodziła konieczność instalowania tymczasowego torowiska, po którym maszyna mogłaby się poruszać.
Późniejsze koparki zostały wyposażone w gąsienice, co pozwoliło na rezygnację z budowy torowiska.
Pełnoobrotowe nadwozie zastosowano w koparkach po raz pierwszy w Anglii w 1884, i stało się standardem dla tego typu maszyn.
W latach trzydziestych XX w. napęd parowy koparek został wyparty przez prostszy i tańszy silnik Diesla wykorzystywany do chwili obecnej.
Bucyrus International to była amerykańska firma produkująca koparki. W 1927 roku połączyła się z Bucyrus Erie Steam Shovel Company tworząc Bucyrus International. Przemianowany Bucyrus International, Inc w 1997 roku, został zakupiony przez Caterpillar Inc.
Koparki parowe masowo były wykorzystywane przy budowie Kanału Panamskiego – przy której użyto 102 maszyn, z czego 77 było produkcji firmy Bucyrus, a pozostałe Marion Shovels.
Jedną z największych koparek parowych była zbudowana w 1906 przez firmę Marion maszyna, która przetrwała do naszych czasów i znajduje się w małej miejscowości Le Roy (Nowy Jork).
